We leerden mevrouw Micaela kennen tijdens onze voedselpakkettenactie, die wij tijdens de eerste maanden van een zeer strenge lockdown in maart 2020 opstartten. Via het contact dat wij vanuit Pachachaca hebben met een plaatselijke organisatie die zich richt op kinderen met een lichamelijke of geestelijke beperking, kwamen er al snel gezinnen bij ons om hulp vragen, omdat zij niet wisten hoe te overleven tijdens de crisis. Zo ook mevrouw Micaela.

Mevrouw Micaela is 49 jaar. Ze is alleenstaande moeder van 2 kinderen: haar dochter Katy van 11 jaar en haar zoon Marcos van 21. Haar zoon heeft cerebrale parese en is blind. Hij kan niet lopen en werd tot voor kort ook niet gestimuleerd om te leren. Lang voordat de pandemie begon, verkocht mevrouw Micaela samen met haar man brandhout. Vanwege een werkongeval kwam haar man te overlijden; hij werd onder een boomstronk verpletterd. Mevrouw Micaela is sterk en zette het werk tot aan de pandemie in haar eentje voort: zij kocht boomstronken in en hakte die in kleine stukjes voor de verkoop. De pandemie zorgde er echter voor dat zij haar werkzaamheden niet meer kon uitoefenen. Niemand kon de straat meer op en dus verkocht zij niets.

Micaela kan heel mooi weven. Voordat de lockdown begon, verkocht ze haar stoffen op verschillende markten en braderiën. Aangezien alle toeristische activiteiten zijn gestopt, kon ze ook dit werk niet voortzetten. Tijdens de pandemie ontving Micaela voedselpakketten in ruil voor werk in onze moestuin. Maar natuurlijk was dat niet voldoende om haar gezin te onderhouden. Micaela heeft dan ook veel schulden opgebouwd die ze met een rente van 50% moet terugbetalen.

Tot voor kort werkte mevrouw Micaela bij andere boeren op het land. Daar plukte zij aardbeien of pelde zij maïs. Sommige dagen had zij werk; andere dagen was er niets. Voor een 12-urige werkdag ontving zij vaak maar S/10,00; oftewel net iets meer dan € 2,00,-.

Samen met haar man had mevrouw Micaela een droom, namelijk een eigen broodoven beginnen. Deze droom maakt zij nu waar, samen met drie andere vrouwen uit Mujer Nueva. Om haar eigen bedrijfje goed te kunnen voeren, leert zij op dit moment lezen en schrijven in het Spaans en leert zij rekenen, zodat ze zelf haar administratie kan bijhouden. Ook haar zoon Marcos wordt inmiddels begeleid; hij kan met nieuwe speciale schoenen inmiddels een beetje lopen en kan hij ook steeds beter gesprekjes voeren.

Ook Tulia leerden wij tijdens de coronacrisis kennen, want ook zij en haar gezin konden tijdens de strenge lockdown niet meer rondkomen. Tulia woont met haar man Fredie en haar twee dochters Mayerlin (9) en Shalia (4) in een klein kamertje buiten Calca. Ook zij en haar man raakten hun inkomsten kwijt tijdens de lockdown en werden afhankelijk van onze voedselhulp.

Tulia (30 jaar) heeft talent; zij kan van leer en traditioneel geweven stoffen hele mooie artikelen maken. Voordat de pandemie begon, had zij veel geld geleend om grote naaimachines te kopen, waarmee zij tassen, rugzakken en etuis produceerde. Met deze producten richtte zij zich op de toeristenmarkt; tot voor de pandemie nog een goede business. Toen de lockdown in maart 2020 begon, was Tulia gedwongen haar winkeltje aan huis te sluiten.

Nu de maatregelen minder streng zijn (of minder streng worden nageleefd), heeft Tulia haar winkeltje weer geopend. Veel verkoopt ze echter niet, omdat haar producten voor de lokale markt niet interessant zijn. Daarom verkoopt zij nu, naast haar eigen producten, limonade en snoep, zodat zij en haar gezin toch zo goed als het kan rond kunnen komen.

Samen met een sociaal werker van Mujer Nueva werkt Tulia nu aan het aanpassen van haar producten aan de lokale markt. Zij richt zich nu o.a. op het vervaardigen van sportkleding, een commerciëler product waar wel veel vraag naar is. Samen met de sociaal werker maakt zij nieuwe ontwerpen en een nieuw marketing plan. Ook leert zij Quechua, de lokale taal, zodat zij zich makkelijker kan bewegen op de lokale markt. Hiermee kan zij haar talent blijven inzetten en tegelijkertijd voldoende verdienen om haar gezin te onderhouden.

Zenobia (34) had tot aan de pandemie haar eigen kraam. Deze huurde ze op de centrale markt van Calca om haar producten te verkopen. Hiermee verdiende ze net voldoende om rond te komen. Daarnaast sloot zij een lening af; deze wilde zij gebruken voor de bouw van haar eigen huisje. Maar, afgelopen jaar werd ze zwanger van haar zoon Yair, die inmiddels 18 maanden oud is en moest haar marktkraam opgeven. En toen begon de pandemie...

Er kwam geen geld meer binnen en alsof het niet erger kon, kwam Zenobia er ook achter dat haar man er een andere relatie op nahield. Ze scheidde van haar man en moest haar gehuurde kamer opgeven. Met haar drie kinderen, Yair, Dayra (10) en Juan (18) moest ze verhuizen naar haar half afgebouwd huis, waar ze met zijn vieren in een kamer wonen; de enige kamer die wel af is. Haar man betaalt geen alimentatie voor haar kinderen en ook moet Zenobia nu alleen voor de hoge schulden opdraaien. Het legale proces om alimentatie ligt stil. Geld voor een goede advocaat is er niet.

Zenobia komt op dit moment rond met de verkoop van quinoa met appel en maca, een traditioneel ontbijt dat zij op het dorpsplein Plaza Sondor, verkoopt. Daarnaast maakt zij broodjes klaar met ei of avocado. Zij staat elke ochtend om 3:00 uur op om een vuur aan te maken op brandhout dat zij zelf bij elkaar sprokkelt, bereidt vervolgens het ontbijt en staat vanaf 6:00 uur ’s morgens met haar karretje in vrieskou om haar waar te verkopen. Vaak is zij om 16:00 uur pas weer thuis. Met de verkoop van haar waar verdient zij gemiddeld S/ 400,00; minder dan € 85,00,- per maand. Dat is net voldoende om van rond te komen, maar niet om haar schulden af te betalen, laat staan om haar huisje af te bouwen. Maar het ergste vindt Zenobia, dat ze er niet voor haar kinderen kan zijn, omdat ze 6 dagen per week gedurende minstens 10 uur aan het werk is. Haar dochter van 10 zorgt nu voor haar zoontje, maar moet eigenlijk studeren. En hoe moet dat als ze straks weer naar school kan?

Samen met een sociaal werker van Mujer Nueva maakt Zenobia nu een plan. Zij wil haar aanbod aan producten uitbreiden, zodat ze meer kan verdienen. Samen met de sociaal werker onderzoekt zij nu naar welke producten er vraag is en hoe zij daar meer mee kan verdienen. Samen maken zij een plan waarin zij berekenen welke extra investering er nodig is en op welke termijn Zenobia de lening kan terugbetalen. Zenobia hoopt op deze manier meer te verdienen en minder uren te hoeven werken. Op die manier kan zij niet alleen haar inkomsten verbeteren, maar heeft zij ook meer tijd voor haar kinderen.

Juana woont samen met haar man Carlos en haar 4 jongste kinderen in drie gehuurde kamertjes. Haar jongste dochter, Luciana, is 3 jaar oud, haar zoon Carlos Daniel 10 jaar, haar dochters María Elena en Marco Antonio zijn respectievelijk 16 en 19 jaar. Daarnaast heeft Juana nog drie kinderen: Angela (20), José Augusto (22) en Kely Consuelo (24). Zij wonen in de stad waar zij studeren.

Ook Juana leerden wij tijdens de pandemie kennen. Zij werkte voor de pandemie als kok in een restaurant en haar man had sporadisch werk als metselaar. Maar ook zij raakten hun werk kwijt als gevolg van het coronavirus en hadden geen enkele inkomsten om hun gezin te onderhouden. Gedurende de eerste maanden van de lockdown waren zij geheel afhankelijk van onze voedselpakketten. In ruil hielp Carlos mee bij het opknappen van huizen van andere deelnemers aan het project en hielp Juana in de moestuin.

Sinds de maatregelen iets versoepeld zijn sinds de start van 2021, werkt Juana als oppas bij een gezin in Calca. Daarmee verdient zijn S/ 900,00,-; oftewel € 180,00,- per maand. Minder dan het minimumloon, terwijl ze 6 dagen in de week en 10 uur per dag werkt. Haar man heeft af en toe werk als metselaar en ook haar dochter van 16 werkt een aantal uur in de week in een supermarkt om bij te springen. Haar zoon van 19 had werk in een kiprestaurant, maar werd ontslagen. Met de verschillende baantjes kan het gezin zich tenauwernood onderhouden. De drie oudste kinderen werken in de stad om hun studie te betalen; daar hebben Juana en Carlos geen geld voor.

Het bedrijfje waarbinnen Juana met drie collega’s pasta produceert, moet ervoor zorgen dat Juana haar andere baan kan opzeggen. Inmiddels worden de eerste kilo’s goed verkocht en Juana heeft er dan ook goede hoop op dat dit over niet al te lang mogelijk is. Zij kan vanuit huis de pasta produceren en zo heeft zij meer tijd voor haar kinderen. Vooral voor haar jongste twee kinderen wil ze meer tijd vrijmaken, zodat ze hen goed kan begeleiden bij hun opvoeding en school. Zo hoeven haar andere kinderen niet op te passen en kunnen zij zich ook beter op school concentreren.